’Budowanie napi\k ecia ? dziedzictwo Manfreda Tafuriego. Mi\k edzy praktykami krytycznymi a praktykami materialnymi w architekturze’, Recykling Idei. Media, Spolecznie, Zaangazowane

W połowie lat siedemdziesiątych włoski historyk architektury Manfredo Tafuri wychodzi z pomysłem „projektu” historycznego jako otwartego dyskursywnego konstruktu, który interpretuje teraźniejszość poprzez reaktywację minionych zdarzeń. Historia zostaje zdefiniowana od nowa, jako zmieniająca się i złożona wielość, w opozycji do jej rozumienie w kategoriach monolitycznej i wszechstronnej całości, oraz jako autonomiczny projekt niezależny od praktyki architektonicznej. Poniższy tekst analizuje wpływ i znaczenie „projektu” Tafuriego we współczesnej teorii architektury, począwszy od zjawiska kryzysu języków i roli reprezentacji, poprzez wpływ dyskursu feministycznego i politycznego, aż po ożywione na nowo zainteresowanie swoistością i możliwościami materialności w architekturze. Artykuł wykracza poza naglące kwestie polityczne, które charakteryzowały twórczość Tafuriego w latach 60-tych i 70- tych, aby skoncentrować się na istotności historii „materialnej” w procesie tworzenia „projektu” historycznego, i udowodnić, że takie czytanie Tafuriego może wskazać kierunek krytycznego badania współczesnych praktyk materialnych w architekturze.